Kur Fjalet Mungojne - Alban Skenderaj
Ti ulur në një stol e vendosur shikon
Ti me dyshimet e tua që vet i ndihmonë
Heshtja lehtë të pushton
dhe fjlaët e ndjera s`të vinë
Ndoshta një krenari të kotë
Kërkon ti të mbrosh me vështrim
Pastaj ëmbël me shfaqesh papritur
dhe me gjen të pa përgaitur
Dorën ma merr dhe fortë ti ma shtrengon
më e forta ndjenjë e arritur
Ti nuk gjen dot forcën të më shohësh në sy
Ndihem i vetmuar kur jemi të dy
Ti bukur e kupton më s`do jet si njëherë
Ti rolin tënd vazhdon por frika të merr
Heshtja nisë të braktisë
dhe lotët e ndjera te vinë
Zemra trokitjen e nisë
Tashmë i vertetë ky trishtim
Pastaj ëmbël me shfaqesh papritur
dhe me gjen të pa përgaitur
Fjalët e tua vonë po tingëllojnë
Ato fjalë që dikur i kam pritur
Fjalët e ndërtojnë një lumturi
Ndihem i vetmuar kur jemi të dy
Ti nuk gjen dot forcën të më shohësh në sy
Ndihem i vetmuar kur jemi të dy
ooooOOooooOOoooo
ooooOOooooOOoooo.
